D. Scot, Quaestiones in Metaphysicam IX, q. 1-2, n. 39sq, Opera Philosophica IV, pp.523-526

«. Illam-possibilitatem, et hoc supposita omnipotentia Dei quae respicit omne possibile (dummodo illud sit aliud a se), tamen illa possibilitas logica, absolute ? ratione sui ? posset stare, licet per impossibile nulla omnipotentia eam respiceret, p.29

L. 'être-possible, est ainsi indépendant du rapport à une puissance active Ce qui est possible est en effet formellement possible par lui-même, en vertu de sa non-contradiction (non repugnantia) Son statut ontologique est celui d'un objet de pensée, produit dans un être intelligible par l'intellect divin. Pour autant, la toute-puissance ne constitue pas la réalité du possible, ce qui n'exclut donc pas qu

D. Scot and I. Ordinatio, 354 : « Lapis est possibilis ex se formaliter ; ergo et reducendo quasi ad primum extrinsecum principium intellectus divinus erit illud a quo est prima ratio possibilitatis in lapide. Non ergo illa potentia activa a qua Deus dicitur omnipotens, est prima ratio possibilitatis in lapide». Dans la tradition thomiste au contraire, le discours sur le possible est entièrement réductible à un discours sur la puissance divine. Cf. Thomas d'Aquin, Sum. Theol. I, q. 9, a. 2, in corp. : « Omnes enim creaturae, antequam essent, non erant possibiles esse per aliquam potentiam creatam, cum nullum creatum sit aeternum : sed per solam potentiam divinam, inquantum Deus poterat eas in esse producere ». Arnauld s'inscrit clairement dans la tradition thomiste ; cf